Ze skierniewickiej sceny do warszawskich teatrów

Teodor urodził się w Kwidzynie (wówczas Prusy) jako Teodor Noirez. Będąc ambitnym młodzieńcem przeprowadził się do Warszawy, zmienił nazwisko na lepiej, bo z francuska brzmiące: Noiret (czyt. Nuare) i rozpoczął karierę fryzjera. Musiał być niezłym fryzjerem, skoro z czasem otworzył swój zakład w kamienicy przy Krakowskim Przedmieściu i zgromadził znacząca klientelę. Poślubił Paulinę z d. Latoszek i doczekał się z nią kilkorga dzieci. W 1864r. z niewiadomych przyczyn rodzina Noiretów przeprowadziła się do Łyszkowic. Noiretowie bywali w Skierniewicach. Brat Zofii, Ignacy, był wieloletnim serdecznym przyjacielem Władysława Stanisława Reymonta. Reymont i Zofia grali razem na scenie skierniewickiego teatru amatorskiego. Mimo, że przyszły noblista wyrażał się o grze koleżanki nader krytycznie, nie miał oporów, aby prosić ją o pomoc w swoich rozterkach miłosnych. Otóż Reymont zakochał się w kuzynce Zofii - Antoninie Szczygielskiej. „Panna Zofia Noiret przyrzekła mi poparcie u Tosi - pisał do kolegi. - Mam zamiar przez nią dać Tosi coś w rodzaju kartek - marzeń. Niech jej da. Powiedziała mi co jej Tosia opowiadała o mnie, że podobałem się jej.” Reymont jak to Reymont, gwałtownie się zakochał i gwałtownie odkochał. Antonina bez żalu znalazła sobie nowego adoratora. Grywała też czasem w skierniewickim teatrze amatorskich.

Natomiast Zofia Noiret odbyła w Warszawie studia aktorskie pod kierownictwem Wincentego Rapackiego i Leontyny Halpertowej. W 1885 r. zadebiutowała w Warszawskich Teatrach Rządowych rolami: Ludwiki w „Dwóch Światach” i Henryki w „Miłości ubogiego młodzieńca.” Miała wtedy 23 lata, ale odmłodziła się o 3. Od tej pory w oficjalnych encyklopediach jej rokiem urodzenia jest 1865. Atrakcyjna brunetka o klasycznej urodzie wzbudziła zainteresowanie krytyków. „Warunki do ról dramatycznych, klasycznych - pisał o niej P. Owerłło - miała wyjątkowe: postawa wspaniała, głos altowy, dykcja piękna”. Niektórzy wypominali jej, że jest zbyt wyniosła, dramatyczna. Radzono, aby „umiarkowała swoją dramatyczną zewnętrzność.” Świadczy o tym chociażby recenzja roli Sophie Ledieu w sztuce „Chamillac” opublikowana w czasopiśmie „Kłosy” w 1889r.: „Panna Noiret pierwszy raz próbowała swych sił w roli kobiety lekkiej i w tym charakterze była nieco za ciężką. Jej ruchy z natury poważne, głos niski, nieodpowiadający charakterowi, jakiego wymaga postać baleriny. Ale strona uczuciowa, która jest mocną stroną panny Noiret oddana była z niepospolitą siłą.” Niski głos Zofii był być może spowodowany astmą, na którą całe życie cierpiała. Z powodu choroby odeszła na własną prośbę z teatru. Jej ostatnią rolą była Amalia w „Zbójcach” w 1894r. W ciągu swojej kariery zagrała ok. 40 ról aktorskich. Określano ją jako „artystkę obdarzoną rzeczy­wistym talentem oraz inteligencją niepospolitą”. Po rezygnacji Zofii z dalszej kariery zarzucano ówczesnemu dyrektorowi Warszawskich Teatrów Rządowych, że talent tej aktorki nie został dostatecznie wykorzystany. W opracowaniu „200 lat Teatru Narodowego” Zofia Noiret przedstawiona jest jako: „sumienna i kulturalna odtwórczyni zarówno w kontuszowej i salonowej mieszczańskiej komedii, jak i szlachetnych, głębokich charakterów poważnego dramatu.” Zofia Noiret przyjeżdżała czasami do Skierniewic i uświetniała swoim występem skierniewicką małą scenę. W Skierniewicach jej brat Ignacy był urzędnikiem Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej. Siostra Cecylia poślubiła w Skierniewicach maszynistę Stanisława Grabowskiego. W Skierniewicach zmarła też matka Zofii - Paulina Noiret, która spoczywa na cmentarzu przy kościele św. Stanisława, a jej nagrobek zachował się do dzisiaj.

Zofia Noiret nie założyła rodziny. Mieszkała w Warszawie przy ul. Hożej. Pracowała jako nauczycielka. Zmarła w wakacje 1922 roku, mając 60 lat. Chociaż utrzymywała, że ma 57.