Ile będziemy pracować

W Sejmie odbyła się ogólnopolska konferencja dotycząca wydłużenia wieku emerytalnego. Jej organizatorem była Parlamentarna Grupa Kobiet.

Na konferencji obecny był premier RP Donald Tusk, minister finansów Jacek Rostowski, minister pracy Władysław Kosiniak-Kamysz oraz wielu zaproszonych ekspertów, m. in. dr Agnieszka Chłoń-Domińczak, prof. Irena Kotowska czy prof. Stefan Zgliczyński. Po ich wystąpieniu odbyła się debata, podczas której kobiety z całego kraju dzieliły się wątpliwościami dotyczącymi wydłużenia wieku emerytalnego do 67. roku życia. Przedstawicielki "ITS" przysłuchiwały się dyskusji.

Premier oraz jego ministrowie podawali przykłady analiz: w tym roku 24 mln Polaków w wieku produkcyjnym pracuje na 8 mln 400 tys. emerytów; w roku 2040 te proporcje będą wynosić jak 21 do 10,5. Dalej - w roku 1990 przeciętna Polka w wieku 60 lat miała przed sobą prawie 20 lat życia, w 2010 roku było to już niemal 25 lat życia.
- Dłuższe życie w naturalny sposób wymusza dłuższą aktywność zawodową. Kobiety muszą się też liczyć z tym, że jeśli nie będą dłużej pracować, ich emerytury będą tragicznie niskie - mówił premier.

Eksperci dowodzili, że osoby poświęcające się pracy zawodowej żyją znacznie dłużej niż te, które wyznają filozofię ucieczki od stresu i nieprzemęczania się.
- Praca zawodowa działa mobilizująco i wymusza prozdrowotne zachowania - dowodził prof. Zgliczyński. - Dłuższa praca to dłuższe życie i lepsza sprawność intelektualna oraz ruchowa. Niemal wszyscy z mojego otoczenia, którzy skorzystali z możliwości wcześniejszego przejścia na emeryturę, teraz tego żałują.

Zwłaszcza dla mężczyzn emerytura okazywała się szokiem.
- Jeśli ten rząd nie podwyższy wieku emerytalnego, to żaden inny tego nie zrobi - podkreślała poseł Elżbieta Dzikowska, podróżniczka. - Ja mam 75 lat i nie wyobrażam sobie życia bez pracy.
- Podobnie jak ja, a kończę w przyszłym roku 60 lat - wtórowała jej Dorota Stalińska, aktorka.

Część kobiet miała jednak sporo wątpliwości. Główna to wysokie bezrobocie na rynku pracy.
- Pochodzę z małej miejscowości, gdzie o zatrudnienie jest bardzo ciężko - mówiła pani Emilia. - Kto mnie przyjmie do pracy, gdy będę miała 60 lat? Ustawę trzeba obudować zmianami systemowymi typu gwarancja pracy, równa płaca dla kobiet i mężczyzn czy prawdziwa polityka prorodzinna. - Czy rząd bierze pod uwagę tzw. wypalenie zawodowe czy choroby, które na starsze lata nas nie oszczędzają? - dopytywała inna z kobiet. - My pójdziemy na zwolnienia lekarskie, podatnicy i tak będą na nas łożyć, a wszyscy będziemy utrzymywać koncerny farmaceutyczne.

- Ja mam 53 lata, prowadzę firmę i przyznam, że zatrudniam w niej młode osoby - mówiła inna. - Są bardziej wydajne. Córka studiuje w Anglii, tęskni za Polską, ale ja jej mówię "nie wracaj, nie masz do czego". Syn, po filozofii, składa chińskie rowery.

- Czy pomyślał pan o kobietach pracujących na trzy zmiany? - pytały inne. - Panie posłanki mogą pracować i do 80. roku życia, ale chciałby pan, aby 67-letnia pielęgniarka robiła panu zastrzyk? Są różne prace i to trzeba wziąć pod uwagę.

- Winno się również zmienić podejście do słowa emeryt - uważały inne. - Jak pokazuje się w TV starszą osobę to w kontekście reklamy kleju do protez, pigułek na niestrawność czy pochówku. To stereotypy.

- Osobiście coraz bardziej jestem za ustawą - mówi poseł Dorota Rutkowska. - Po pierwsze dlatego, że finalizacja ustawy będzie miała miejsce w 2040 roku, po drugie dlatego, że obecnie 70 proc. osób odchodzących na wcześniejsze emerytury nie chce tego robić, po trzecie, ustawa na pewno nie przejdzie w swojej najbardziej radykalnej postaci. Stąd zresztą te toczące się obecnie dyskusje - mówi.

- Weźmiemy pod uwagę i te głosy, które mówią, że jedne kobiety chcą pracować dłużej, inne wolą mieć niższe emerytury, byle zająć się wnukami - podkreślił premier Donald Tusk.