Rodzić po skierniewicku

- Trafiłam do skierniewickiego szpitala w niefortunnym momencie - było zagrożenie świńską grypą i nikt, poza chorymi, nie był wpuszczany. Gdyby przy porodzie był mój mąż nie pozwoliłby na potraktowanie mnie w taki sposób... - uważa.

Kobieta wspomina poród jak koszmar.

- Na salę porodową trafiłam o godzinie 1 w nocy - dodaje. - Urodziłam o godzinie 10.25. Mimo, że przewidywana waga dziecka wahała się w okolicach 4,2 kilograma, kazano mi rodzić siłami natury.

- Bo wskazania do cesarskiego cięcia są od 4,5 kilograma - tłumaczy dziś Andrzej Michalski, ordynator oddziału położniczo -ginekologicznego.

Pani Monika wspomina, że najbardziej intymne czynności, np. lewatywę, robiono jej przy dwóch pozostałych rodzących. Miała mdłości.

- Kazano mi iść do toalety, ale nikt mi nie pomógł zejść z fotela. Poślizgnęłam się i upadłam na podłogę. Dobrze, że niczego sobie nie uszkodziłam... - dodaje. - Potem męczyłam się w bólach przez kilka godzin, błagając o cesarskie cięcie. Dopiero o godzinie 9 rano zdecydowano: cesarka.

- Synka Szymona położono do mojego łóżka - kontynuuje pani Monika. - Byłam sama, obolała. Nikt z rodziny nie mógł wejść, żeby mi pomóc. Brudna, spocona, w tym samym zakrwawionym "worku" zwanym koszulą, w którym rodziłam, leżałam przez trzy dni. Nieumytymi rękoma karmiłam dziecko. Z łóżka miałam znakomite pole do obserwacji. Nie zapomnę, jak pani salowa uprzątała kosze. Zamiast zabrać worek z brudnymi pieluchami czy zakrwawionymi środkami czystości, ona jedynie wyjęła odpady z kosza, a worek zostawiła - dodaje.

Tej samej nocy na fotelu obok pani Moniki rodziła swoją córkę Karolina Paradowska.

- To był mój pierwszy poród - opowiada. - Rodziłam 19 godzin zanim lekarz zmiłował się nade mną i zrobił cesarskie cięcie. Przez te kilkanaście godzin byłam "przywiązana" do KTG, które monitorowało ruchy mojego dziecka. Nie mogłam się ruszyć ani iść do łazienki. Po porodzie trafiłam do sali. W barłogu zwanym łóżkiem leżałam cztery dni. Piątego nie wytrzymałam, wyszłam na żądanie. Moje dziecko zostało wypisane ze szpitala z gronkowcem...

Obydwie panie zapowiadają, że jeśli zdecydują się urodzić kolejne dziecko, to na pewno nie w skierniewickim szpitalu.

Inna kobieta rodząca w skierniewickim szpitalu złożyła skargę na personel do Narodowego Funduszu Zdrowia. Jej pismo trafiło też do Okręgowej Izby Pielęgniarek i Położnych oraz do Izby Lekarskiej w Łodzi. Drugą skargę w końcu wycofała. - Rodziłam mojego syna w lutym 2009 roku - mówi pani Anna ( dane do wiad. red.). - Na początku położna i pielęgniarki były przemiłe, uspokajały mnie. Do czasu. Moim zdaniem ewidentnie czekały na łapówkę. Nie zamierzałam płacić, więc zrobiły się opryskliwe. O godz. 2 w nocy powinnam już urodzić, ale okazało się, że główka dziecka ułożyła się nieprawidłowo. Przez kolejne 2,5 godziny prosiłam o cesarskie cięcie. "Błagam, uratujcie moje dziecko" - krzyczałam. Od personelu usłyszałam tylko: "Ty nie musisz nas błagać". W końcu podsunięto mi zgodę na operację. Wtedy też nie było przyjemnie: słyszałam same suche komendy.

Kobieta twierdzi, że pobyt w szpitalu będzie się jej kojarzył ze znęcaniem psychicznym.

- Po cesarce bolał mnie brzuch, ale wypisałam się ze szpitala na własne żądanie - dodaje. - Chciałam o wszystkim jak najszybciej zapomnieć. Ale się nie dało. W końcu postanowiłam napisać skargę na personel. Może w ten sposób pomogę innym kobietom? Może pielęgniarki i położne - w końcu też kobiety - przypomną sobie, gdzie pracują?

Okręgowa Izba Pielęgniarek i Położnych w Łodzi umorzyła postępowanie w sprawie naruszenia przepisów w stosunku do dwóch położnych. W piśmie, które dostała pani Anna czytamy m.in., że "zeznania jej męża tylko częściowo potwierdzają wersję rodzącej", a po cięciu cesarskim "wydobyto płód w ocenie Apgar 9", czyli prawie w idealnej kondycji.

- Ta skarga to wyjątkowa sytuacja - zapewnia Grażyna Krulik, dyrektor skierniewickiego szpitala. - Nigdy wcześniej żadna kobieta nie zgłaszała ani do ordynatora oddziału, ani do mnie żadnych nieprawidłowości. Ciekawe jest to, że ta pani napisała skargę po roku od pobytu w szpitalu...

Grażyna Majkowska, naczelna pielęgniarka szpitala twierdzi, że zapraszała panią Annę na rozmowę z położnymi, ale ta nie chciała przyjść.

- Po tej skardze miałam spotkania z moimi podopiecznymi i rozmawiałyśmy na temat etyki zawodowej i zachowania wobec pacjentek - tłumaczy Grażyna Majkowska. - Rodzące mogły źle zrozumieć nasze intencje, ale one zawsze wynikają z naszej troski o bezpieczeństwo ich i ich maluszków.