Kokornak to pnącze, które szybko okryje pergolę, altanę i płot. Sprawdź, jak uprawiać kokornak wielkolistny

Kokornak to rodzaj roślin, który liczy bardzo wiele gatunków roślin. Wśród nich jest sporo pnączy, a niektóre z nich uprawia się jako ozdobne. W Polsce, ze względu na klimat, ich wybór jest dość ograniczony i właściwie sprowadza się do dominującego w uprawie kokornaku wielkolistnego (Aristolochia macrophylla).

Kokornak wielkolistny jest pnączem. Zgodnie z nazwą tworzy imponujące liście, które mają kształt szerokich serc. Mogą mierzyć nawet 30 cm długości i tyle samo szerokości. Pędy pokrywa więc naprawdę solidna zielona masa. Starsze pędy drewnieją. Liście kokornaku opadają na zimę, a jesienią przebarwiają się na żółto.
Bardzo ciekawie wyglądają też kwiaty kokornaku. Mają one brudnożółty kolor i fajkowaty kształt. Przypominają nieco owadożerne dzbaneczniki, ale nie pożerają owadów (natomiast rzeczywiście „przetrzymują” je we wnętrzu kwiatu, lecz tylko w celu dokładnego oblepienia ich pyłkiem, który zaniosą do kolejnego kwiatu). Pewnym minusem jest zapach kwiatów, który ma zwabić muchówki, jednak nie jest on silny. Ciekawie wyglądają też owoce, które przypominają kanciaste ogórki.

Kokornak wielkolistny należy do szybko rosnących pnączy. Jego pędy mogą przyrastać nawet około 1 m w ciągu sezonu. Docelowo osiągają około 15 m. Jednak kokornak wymaga pewnej cierpliwości, bo szybko zaczyna rosnąć ok. 2-3 lata po posadzeniu.

Nadmiernie rozrośnięte pędy można przycinać, najlepiej robić to wiosną, choć w praktyce można przez cały sezon. Poza kontrolą wzrostu cięcie sprawia, że pnącze rozgałęzia się i zagęszcza.

Kokornak wielkolistny jest stosunkowo łatwy w uprawie. Najważniejsze jest to, by nie sadzić go w mocnym słońcu. To idealna roślina do półcienia, a nawet cienia. Poza tym potrzebuje żyznej i próchniczej ziemi, która będzie lekko wilgotna. Kiedy nie pada, pnącze trzeba podlewać. Od wiosny warto je zasilać nawozami wieloskładnikowymi, doceni też kompost i mączkę bazaltową. Podłoże dla kokornaku powinno być wapienne, o lekko zasadowym odczynie.
Kokornak wielkolistny jest odporny na mróz, jednak w przypadku młodych okazów warto okryć podstawy roślin, np. stroiszem (można też pozostawić część liści, które opadną z pędów jako naturalną osłonę).

Polecamy: Krzewy oraz rośliny kwitnące, które są idealne do cienia

Kokornak to idealne pnącze, jeśli szybko chcemy mieć „zieloną ścianę” zamiast niezbyt atrakcyjnego płotu. Może też doskonale pokryć pergolę (czasem służąc nawet za główny jej materiał ścienny i dachowy), bywa wykorzystywany do obsadzania pergoli i trejaży oraz tworzenia zielonych tuneli i innych form małej architektury ogrodowej. Trzeba jednak pamiętać, że pędy kokornaku z jego wielkimi liśćmi są ciężkie i wymagają naprawdę solidnych konstrukcji. Pędy pną się wokół podpór samodzielnie i nie potrzebują podwiązywania itp.
Ze względu na to, że kokornak jest rośliną cieniolubną, idealnie nadaje się do zagospodarowania przestrzeni skierowanych na północ (lub wschód). Dobrze czuje się też w miastach i jest odporny na zanieczyszczenie powietrza.

W Polsce w uprawie można też spotkać, choć rzadko kokornak mandżurski (Aristolochia manshuriensis), stosowany jako roślina ozdobna. Natomiast dziko rośnie kokornak powojnikowaty (Aristolochia clematitis), który ma pewne właściwości lecznicze. Jednak ta roślina jest też trująca – powoduje zatrucia i uszkodzenia nerek, dlatego nie należy jej stosować na własną rękę.
Często można też napotkać zdjęcia kokornaku, który nie ma polskiej nazwy (choć bywa określany jako kokornak ozdobny). To Aristolochia littoralis (Aristolochia elegans), który ma bardzo atrakcyjne kwiaty. I właśnie one dość często ilustrują artykuły oraz opisy sadzonek kokornaku wielkolistnego. Jednak ten gatunek jest ciepłolubny i nie jest uprawiany w Polsce.